Oni su nesumnjivo ostavili trag, kako u umetnosti i kulturnoj istoriji tako i u našim srcima. Nemoguće ih je sve pobrojati, i svakome posvetiti par redova jer bismo satima, a možda i danima, čitali ove redove.
Setimo se ovih izdvojenih veličina.
Zoran Radmilović
Jedan od najvećih komičara i najboljih srpskih glumaca, Zoran Radmilović, rođen je 11. maja 1933. godine u Zaječaru. Zbog oca odvedenog u zarobljeništvo tokom Drugog svetskog rata, osećao je veliku odgovornost prema majci i sestri.
Završio je gimnaziju i bio je član dramske sekcije, oprobao se na Pravnom i Arhitektonskom fakultetu, ali je i od njih odustao i upisao je glumu na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju gde je i diplomirao 1963. godine u klasi profesora Mate Miloševića.
Od 1962. godine Zoran je bio član Beogradskog dramskog pozorišta, a od 1968. godine postaje stalni član Ateljea 212 gde je nastupao do smrti.
Nakon što je Ljuba Tadić odbio, Zoran dobija glavnu ulogu u Žarijevom komadu Kralj Ibi, po čemu ga danas i pamtimo, kao i po Radovanu III. Komad Radovan III koji je Dušan Kovačević pisao za njega, odigrao je čak 299 puta iako u početlu kritika nije bila zahvalna, vremenom je ova predstava i njegova uloga postala kultna.
https://www.youtube.com/watch?v=7Kn4pcePFgA
Zoran je glumio i u drugim pozorišnim predstavama: Diplomci, Višnjik, Oj, Srbijo, nigde lada nema; ali i u brojnim filmskim ostvarenjima (Krizantema, Prva ljubav…)
Pričalo se da je pisao pesme koje nikome nije pokazivao.
U Zaječaru je osnovana fondacija koja organizuje festival „Dani Zorana Radmilovića“ na kom da se dobitnicima dodeljuje nagrada „Zoranov brk“.
Od 1990. godine pozorište u Zaječaru nosi njegovo ime i prezime, a kompanija Novosti dodeljuju nagradu Zoran Radmilović za glumačku bravuru.
Kad umreš, ti ne znaš da si umro i nije ti teško. Teško je drugima. Isto je i kad si glup.
Zoran Radmilović
Ljuba Tadić
Legenda srpske i jugoslovenske glumačke scene, veliki talenat i poznavalac svog zanata, Ljuba Tadić, ostvario je pozamašan broj televizijskih i filmskih uloga, ali je prvenstveno pozorišni glumac.
Prve pozorišne korako krojio je u kragujevačkom pozorištu Joakim Vujić, a potom su ga zavolele i scene u Narodnom pozorištu u Beogradu, Jugoslovenskom dramskom pozorištu, Beogradskom dramskom pozorištu, Ateljeu 212, dok je zajedno sa suprugom Snežanom Nikšić osnovao alternativno pozorište Magaza 1983. godine.
Pored glume, glumica Snežana Nikšić bila je njegova najveća ljubav, oslonac i podrška, od koje nije odustajao ni onda kada je ona izgledala kao neosvojiva tvrđava.
Strastveno je voleo pozorište, a izvandredan u klasičnom teatru, ostaće upamćen po Odbrani Sokratovoj i smrti koju je izvodio čak pet stotina puta.
Igrao je Vladimira u prvoj postavci Čekajući Godoa u tek osnovanom Ateljeu 212 gde je ostvario je i svoju poslednju ulogu, Kralja Lira. Za života je postao nosilac Sedmojulske nagrade, najviše nagrade u bivšoj Jugoslaviji, nagrade Pavle Vuisić, Statuete Joakim Vujić, Zlatne arene (čak 6 puta), kao i nagrade Dobričin prsten, najveće glumačke nagrade za životno delo.
Velika scena Jugoslovenskog Dramskog pozorišta danas nosi ime ovog velikana.
Velimir Bata Živojinović
Rođen 1933. nadomak Beograda u porodici službenika i domaćice i dve starije sestre. U pozorištu se obreo četrdestih, kao statista i pomoćnik u scenskim radovima u Akademskom pozorištu u Beogradu.
Talenat u ovom dečaku tad je videla prva srpska rediteljka Soja Jovanović, jačajući njegovu želju i glumački potencijal. Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju upisuje tek iz trećeg pokušaja gde se studirajući sa Ljubom Tadićem, Đuzom Stojiljkovićem, Radom i Oliverom Marković nije istakao kao najbolji iako je diplomiravši sa predstavom Sumnjivo lice dobio najveću ocenu.
Bata je voleo pozorište ali su ga životni put i karijera vukli ka filmu. Debitovao je 1955. ulogom Velje iz Belog Potoka u filmu Pesma sa Kumbare. Usledila su mnoga filmska ostvarenja, kao i filmovi crnog talasa.
Vrhunac njegove karijere svakako je film Valter brani Sarajevo. Pored groznice Valter u SFRJ, mnoge zemlje su poludele za ovim filmom gde je Valter dugo bio omiljeni filmski junak.
https://www.youtube.com/watch?v=J2M0EP1lRmk
Najveća podrška u njegovom životu bila je žena Lula Živojinović, oslonac i briga.
Batu ćemo pamtiti i kao Puftu, Stiva Mekvina, Valtera i Macolu, a neminovno i kao jednog od najvećih bardova jugoslovenskog glumišta. Ovo je samo mali deo njegovih filmskih ostavarenja: Sakupljači perja, Sutjeska, Čuvari plaže u zimskom periodu, Lepa sela lepo gore, Balkanski špijun…
Mija Aleksić
Rođen 1923. godine u Gornjem Milanovcu odakle se sa porodicom seli u Kragujevac gde je uz gimnaziju amaterski počeo da se bavi glumom. Miju je još u mladim godinama život iskušavao odvodeći ga na masovno streljanje građana Kragujevca 1941. Pukom slučajnošću Mija je izbegao smrt.
Bio je član Narodnog pozorišta u Kragujevcu a kasnije i član Narodnog pozorišta u Beogradu, zatim Jugoslovenskog dramskog pozorišta, sve dok 1977. ne biva penzionisan.
U pozorištu je ostvarivao najčešće komične uloge, izgrađivane pokretima i grimasama uz duhovite pojedinosti, koje je dodavao svojim tumačenjima raznih likova.
Ostvario je oko 140 pozorišnih uloga, te 1982. godine dobija nagradu Dobričin prsten, za životno delo.
Mija Aleksić je publici poznat i po svojim filmskim i televizijskim ulogama. Debitovao 1953. godine u Opštinskom detetu Puriše Djordjevića. Zapažene su i njegove uloge u filmovima: Gospođa ministarka, Dundo Maroje, Ljubav i moda, San, Jutro, Skupljači perja, Maratonci trče počasni krug, Varljivo leto 68…
https://www.youtube.com/watch?v=6f02G-cx_l0
Poslednju ulogu je odigrao na filmu Gorana Paskaljevića Tango Argentino. Iako već bolestan, oprezan na snimanjim zbog svojih srčanih problema, od doktora je dobio jedan iskren savet: Slušaj, Mijo, nema mi druge nego da ti prepišem još jedan film!
Petar Kralj
Rođen je u Zagrebu, pred sam početak Drugog svetskog rata, a porodičnom tradicijom nasledio je dedino ime. Zbog nemilih okolnosti njegova porodica se često i mnogo selila, nastanivši se u Sremskoj Mitrovici gde je Petar uz školske priredbe zavoleo glumu.
U Novom Sadu završava gimnaziju a 1960. upisuje Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju zajedno sa Branko Milićevićem – Brankom Kockicom i Svetlanom Cecom Bojković.
Izvrstan intelektualac, nesumnjivog talenta, školovan i načitan, ostaće i upamćen po poeziji koju je doživljavao kao umetnost sećanja i umetnost razumevanja vremena i njegovih znakova. Gvorio je da je dobra forma ako uspeš da se intimiziraš sa stihovima, da kroz njih daš sebe. Tad su oni stigli i do drugih.
Moje disidentstvo odnosi se na pobunu protiv nelogičnosti i neljudskosti, zato što sam rano shvatio raskorak između reči i dela.
Za života je bio boem i ne krije da je voleo alkohol. Ponekad je doživljavao i neprijatnosti zbog svog imena, jer nije bilo svejedno zvati se Kralj Petar u komunističko vreme.
Dobitnik je nagrada: Zlatni ćuran, statuete Joakim Vujić, nagrade Dobričin Prsten, nagrade Pavle Vuisić…
Titula koju je poneo rođenjem u svom prezimenu zasluženo se i pripisuje njegovom veličanstvu glume.
Nikola Simić
Rođen 1934. godine u Beogradu, a još u gimnazijskim danima se interesovao za glumu i učestvovao u dramskim sekcijama. Iako je imao tendenciju ka slikanju i želeo da upiše Umetničku školu, vrlo je verovatno da je glumu zavoleo zahvljujući deset godina starijem bratu Slavku Simiću.
Diplomirao je glumu na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu u klasi profesora Josipa Kulundžića. Još kao student, njegov talenat je zapažen te je prve profesionalne uloge je ostvario na daskama Jugoslovenskog dramskog pozorišta, čiji je stalni član od 1959. godine.
Igrao je u mnogim domaćim filmovima i TV serijama, a uloga koja ga je proslavila jeste uloga Dimitrija Pantića u jednom od najpoznatijih domaćih filmskih serijala, Tesna koža.
https://www.youtube.com/watch?v=Y_VvvXgAK-0
Neki od poznatijih filmova u kojima je glumio su: Ljubav i moda, Davitelj protiv davitelja, Sekula se opet ženi, Lajanje na zvezde, Jagoda u super marketu, Čitulja za Eskobara…
Svojim sinhronizacijama crtanih filmova na srpski obeležio je detinjstva mnogih stasalih generacija, a glas je pozajmljivao Dušku Dugoušku; Mikelanđelu i Sekaču u Nindža kornjačama, Gargamelu u Štrumfovima, Miki Mausu, Šilji i mnogim drugim crtanim lkovima.
Životnu borbu sa rakom prostate izgubio je u novembru 2014.
Kada se govori o plejadi glumaca domaćeg glumišta nemoguće je izostaviti i Pavla Vuisića, Miodraga Petrovića Čkalju, Danila Batu Stojkovića, Dragana Nikolića, Milorada Mandića Mandu, Boru Todorovića, Dragomira Bojanića Gidru, Vlastimira Đuzu Stojiljkovića, Steva Žigona, Taška Načića, i još mnogo, mnogo, njih.
Oni su svojim životnim ostvarenjima pisali istoriju i ostavili nam bogatu zaostavštinu koju pamtimo sa divljenjem, ponosni na velikane i naše glumište.
