1Pariz Patrika Modijana
„Postao sam zatočenik svojih uspomena na Pariz.“ (P. Modijano)
Patrik Modijano više nego ijedan drugi pisac opčinjen je gradom, fanatično opsednut kafeima, arondismanima i ulicama Pariza, kao i njegovim tajnovitima stanovnicima.
Njegova strast prema gradu poprima razmere opsesije kroz pojedine likove koji prave spiskove posetilaca boemskog okupljališta, kafea Konde, njihovih prebivališta i čudnovatih putanja po ulicama grada u „Kafeu izgubljene mladosti“ do onih u „Dori Bruder“ gde junak pokušava da uđe u trag izvesnoj Dori, petnaestogodišnjoj jevrejskoj devojčici koja se vodi kao nestala. Prateći tragove po pariskim ulicama i zgradama, on evocira i sopstvene uspomene prilikom odrastanja u pariskim kvartovima.
Njegovi romani su gotovo mapa Pariza, mogu poslužiti kao vodič putniku koji želi da doživi pravi Pariz.
Modijano obožava nabrajanja i spiskove: naziva ulica, metro stanica, kafea u kojima su voleli da sede njegovi junaci, putanja njihovih kretanja… Zatim, navodi trošne jeftine hotele gde neki od likova žive.
Nekada, neko od njih se iskrada noću i luta ulicama grada; to su trenuci vrhunske slobode, ali i izvesne melanholije, usamljenosti i straha. Noćna lutanja pustim i usnulim gradom su slika koja se često ponavlja u Modijanovim romanima i pričama, uglavnom su to ženski likovi, mlade devojke, koje u tim skitnjama imaju grad samo za sebe, i u gluvo doba nalaze neku vrstu utehe ali i osećaj prekoračenja nametnutih granica.
Kao kod Prusta, gde ukus kolačića madlena vraća uspomene na junakovo detinjstvo, tako i Modijano uzima određene adrese i ulične ćoškove za odrednice izgubljenih sećanja.
Modijano stvara neku novu, njemu svojstvenu geografiju Pariza, pa tako određeni kvartovi nose sa sobom posebnu atmosferu, postoje područja „ničije zemlje“ i nevidljive granice između delova grada koje se nikada ne prelaze. Grad se naočigled junaka menja pa oni vrlo često teško prepoznaju mesta sopstvenog odrastanja i mladosti.
