Sada već davne 1937. godine ozloglašeni italijanski fašistički režim, na čelu sa Benitom Musolinijem, razmišljao je kako da vaspita svoj narod u duhu fašizma i u skladu sa svojim vrednostima.
Vođeni već tada popularnim shvatanjem da je najbolji marketing onaj koji se prodaje kroz zabavu, u okviru programa koji je trebalo da ponovo oživi italijansku kinematografiju, Benito Musolini, zajedno sa svojim sinom Vitorijom i funkcionerom Luiđijem Fredijem, otvara za to vreme vanredno moderan filmski studio pod imenom Cinecittà
Na taj način stvorio je pozornicu za sopstvenu propagandu pod sloganom Bioskop je najjače oružje (Il cinema è l’arma più forte). Tako su ni ne sluteći pokrenuli malu snežnu loptu koja će se pretvoriti u lavinu proizvodnje modernog filma, jedinu te vrste u Evropi ikada.
Otvaranje se zbilo 28. aprila 1937. godine, a studio je otvorio Musolini lično.
U narednih šest godina proizvedeno je skoro 300 filmova potpomugnuto tzv. Alfierovim zakonom objavljenim 1939. godine koji je zabranjivao strane filmove u cilju stimulisanja domaće filmske produkcije. Ova zabrana je, naravno, obuhvatila i holivudsku produkciju, što je dovelo do iznenadne rupe kako u bioskopskom repertoaru tako i u dotadašnjim navikama publike.
U tom trenutku 65% Italijana izjasnilo se da preferira filmove holivudske produkcije i ova statistika se malo menjala u nadolazećim godinama.
Dok je svet gledao Širli Templ, Geri Kupera i Gretu Garbo fašistička vlast je sopstvenom auditorijumu ponudila surogat u vidu tzv. filmova belih telefona i domaćih zvezda poput Dilije Silvi i Sandro Rufinija.
Ovaj podsmešljiv naziv je obeležavao vrstu filmova koja je nastala kao imitacija američkih komedija i melodrama, a radnja se uglavnom odigravala u aristokratskom okruženju – u domovima sa nameštajem u art deko stilu gde se po pravilu nalazio i tadašnji simbol prestiža – stilski beli telefon.
Ovi filmovi su predstavljali ideale običnog čoveka (stabilan posao, zbrinutost, moderan dom, luksuz), ali se provlačio i fašistički moral, pre svega porodične vrednosti.
Scenariji su uglavnom poticali iz Mađarske, budući da su mađarske pozorišne predstave bile veoma popularne. Ipak, morale su biti obrađene tako da ispune zahteve fašističkog morala, a često i zakona, pa su se cenzurisale teme kao što su npr. razvod (u to vreme ilegalan) ili preljuba (krivično delo).
Čitava ova skalamerija za masovno vaspitavanje je funkcionisala besprekorno sve do 1943. godine kada je u toku Drugog svetskog rata Italija kapitulirala, a Nemci preuzeli upravljanje zemljom. Tom prilikom je Cinecittà opustošen, a ono što je ostalo od njega je privremeno premešteno u Veneciju.
U nastavku rata dodatna oštećenja su izazvana bombardovanjem savezničke vojske.
Dve godine nakon rata prostorije Cinecittà su poslužile kao sklonište za raseljena lica. Tamo je živelo oko 3.000 izbeglica podeljenih u dve grupe: kamp za Italijane i ljude iz kolonizovane Libije i Dalmacije, i kamp za izbeglice iz Jugoslavije, Poljske, Egipte, Irana i Kine.
Nakon što je svet izvidao rane i vratio se svakodnevnom životu, novi procvat filmskog studija se desio pedesetih godina, kada je holivudska produkcija shvatila da može da dobije sve beneficije modernog filmskog studija za dosta nižu cenu, i to usred Evrope.
Veliki deo američke produkcije se seli na evropsko tlo, a nakon što je 1951. film Quo Vadis? doživeo veliki komercijalni uspeh, nastavila se frenetična proizvodnja blokbastera proizvedenih u Rimu, čiji je vrhunac dostignut 1961. sa filmom Kleopatra i istorijskom ulogom Elizabet Tejlor. Tokom ovog perioda ovaj filmski kompleks je često nazivan Holivudom na Tibru.
U prvi mah su se najviše snimali filmovi popularni pod nazivom peplum ili mačevi i sandale – filmski žanr koji se bavio tematikom starog Rima i antičke Grčke. Ovaj žanr je nešto kasnije zamenio špageti vestern. Takođe, ovaj period se usko vezuje i uz Felinijev rad.
U kasnijim godinama XX veka studio se susreo sa velikim finansijskim poteškoćama, što je rezultiralo pretnjom bankrota i privatizacijom 80% studija 1997. godine.
Kasnije su ovde snimljeni filmovi poput Engleskog pacijenta (1996), Skorzezeovih Bandi Njujorka (2002), Vodenog sveta Stiva Zisua (2004) Vesa Andersona i Raspeće Hristovo (2004) Mela Gibsona. Takođe, od 2004. do 2007. je snimana popularna serija Rim u produkciji HBO/BBC.
Nažalost, veliki požar koji je zadesio Cinecittà 2007. godine uništio je oko 3.000 kvadratnih metara studija, što je obuhvatilo veliki deo seta serije Rim, ali su sačuvani svi klasični setovi kao npr. Ben Hur.
U julu 2014. godine je otvoren zabavni park Cinecittà World koji reprodukuje mnoge filmske scene koje su napravljene u ovom kompleksu.
Tokom svoje burne istorije, Cinecittà je iznedrio oko 3.000 filmova od kojih je 83 nominovano za prestižnu nagradu Oskar, a 48 filmova ju je i dobilo.
Nacionalna filmska škola
Sa osnivanjem studija Cinecittà u usku vezu se dovodi i osnivanje Italijanske nacionalne škole za film (Centro Sperimentale di Cinematografia), najstarije škole tog tipa u Zapadnoj Evropi. Ova škola je i danas najznačajnija italijanska institucija koja se bavi edukacijom i istraživanjima u oblasti filma.
Ako ste voleli filmove Kozara i Bitka na Neretvi (fun fact: poster za ovaj film je uradio Pikaso lično), i ako ste uopšte ljubitelj partizanskih filmova, biće vam zanimljiva činjenica da je hrvatski reditelj Veljko Bulajić bio student ove škole. Veljko Bulajić je više puta nominovan za Oskara, dobitnik je venecijanskog lava i kanske palme, kao i mnogih drugih priznanja.
